„Opowieść podręcznej” dobiegła końca. Co naprawdę oznacza finał jednego z najważniejszych seriali dekady?

W niedzielę 26 maja wyemitowano ostatni, 10. odcinek szóstego sezonu „Opowieści podręcznej” – jednego z najgłośniejszych i najbardziej przejmujących seriali ostatnich lat. Produkcja na podstawie książki Margaret Atwood z 1985 roku stała się nie tylko głosem kobiet w świecie fikcyjnego Gilead, ale też symbolicznym komentarzem do realnych wydarzeń społeczno-politycznych. Finał nie daje łatwych odpowiedzi – zamiast tego zostawia nas z pytaniami, nadzieją i wezwaniem do działania.

 

 

 

Czym kończy się „Opowieść podręcznej”? Finał nie dla szukających prostych odpowiedzi

 

W finałowym odcinku serialu ruch oporu Mayday zdobywa Boston, ale reszta teokratycznego państwa Gilead wciąż istnieje. June (Elisabeth Moss) wciąż nie uratowała swojej córki Hannah, co budzi niepokój.

 

Lawrence (Bradley Whitford) poświęca swoje życie, by uniemożliwić dalszy rozwój reżimu, a Serena (Yvonne Strahovski) odnajduje się w roli matki w uchodźczym limbo. Janine odzyskuje córkę, a Emily, Moira i Luke kontynuują działania w opozycji wobec Gilead. June, rozdarta między chęcią ochrony najmłodszej córki a potrzebą działania, podejmuje decyzję o dalszej walce – nie tylko o swoje dzieci, ale o wszystkie kobiety w Gilead. Serial celowo unika zamknięcia w hollywoodzkim stylu – zamiast szczęśliwego zakończenia daje bohaterom (i widzom) przestrzeń do kontynuowania walki.

 

 

Kobieca siła, trauma i opór – tematy, które wybrzmiewają na nowo

 

Jednym z najmocniejszych elementów finału jest monolog June skierowany do córki.

 

„Moim zadaniem jest zapewnienie ci bezpieczeństwa, wiesz o tym. Tobie i twojej siostrze. Myślę, że mam też inną pracę.Myślę, że muszę zrobić wszystko, co w mojej mocy, aby pomóc zapewnić bezpieczeństwo wszystkim małym dziewczynkom w Gilead. Jeśli nie mogę, muszę spróbować. Ale wiesz co? Mogę ci coś powiedzieć? Nie musisz być blisko mamy, aby poczuć jej miłość. Ona cię znajdzie, bez względu na to, gdzie jesteś.”

– mówiła we łazach.

 

To zdanie podsumowuje nie tylko relację matka-córka, ale też szerszy przekaz serialu: miłość, opór i nadzieja są potężniejsze niż systemy ucisku. June nie szuka już jedynie sprawiedliwości dla siebie – walczy o kolejne pokolenia. Podjęcie walki, mimo strachu i traumy, staje się jej misją. I choć nie osiąga pełnego zwycięstwa, jej wybór pokazuje, że prawdziwa zmiana wymaga determinacji, konsekwencji i wspólnoty.

 

 

Historia, która zmieniła kulturę. Symbolika, która wykracza poza ekran

 

Od momentu premiery w 2017 roku „Opowieść podręcznej” rezonowała z realiami ruchu Me Too i pogłębiających się podziałów politycznych w Stanach Zjednoczonych. Charakterystyczne czerwone kostiumy podręcznych z białymi czepkami stały się ikoną protestów na całym świecie, szczególnie w kontekście praw reprodukcyjnych kobiet.

 

Kiedy w 2018 roku nominacja Bretta Kavanaugha do Sądu Najwyższego wywołała falę oburzenia, protestujący ubrani jak Służebnice pojawili się przed Kapitolem. Tak samo było w 2022 roku, po wycieku decyzji o unieważnieniu wyroku Roe v. Wade – czerwony uniform ponownie pojawił się przed domem sędzi Amy Coney Barrett.

 

 

Serial, który nadal uczy i inspiruje. Czy to naprawdę koniec?

Choć główny serial dobiegł końca, to nie koniec świata Gilead. Hulu już zapowiedziało produkcję spin-offu zatytułowanego „The Testaments”, opartego na powieści Margaret Atwood z 2019 roku. Historia będzie koncentrować się na dalszych losach Gilead, w tym Hannah – córki June, która pozostała w teokratycznym reżimie.

 

Ostatnia scena serialu nawiązuje do początku: June nagrywa monolog, tym razem z perspektywy kobiety, która nie tylko przetrwała, ale i rozumie siłę opowieści. „Krzesło. Stół. Lampa. Okno z białymi zasłonami” – mówi, cytując słowa, od których wszystko się zaczęło. To nie tylko powrót do punktu wyjścia – to manifest. Opowieść to broń. Pamiętnik to akt sprzeciwu. Historia to forma przetrwania.

 

 

Co zostaje z nami po finale?

 

„Opowieść podręcznej” nie daje prostych recept, ale oferuje coś znacznie ważniejszego: zrozumienie, że każdy głos się liczy. Każda historia ma znaczenie – zwłaszcza ta, którą opowiada się nie tylko o przemocy, ale i o nadziei, sile i walce.

 

Serial kończy się słowami, które mogą być skierowane do każdej z nas: „Napisz tę historię dla swoich córek”. Dla tych, które będą dorastać w lepszym świecie – jeśli tylko go razem stworzymy.